طراحی صنعتی (تئوری و عملی)

مقدمه مترجم:

کمتر احتمال دارد که از کلمه طراحی (Design) در معنای برنامه‌ریزی آن استفاده کنیم، اما این اولین معنایی است که در فرهنگ لغت انگلیسی آکسفورد به آن اشاره شده است، جایی که یک صفحه کامل به معانی مختلف آن اختصاص می‌یابد. معانی فرهنگ لغت برای این کلمه، بیشتر دلالت بر “فرآیند” دارند تا به اشیاء قابل لمس. بسیاری از نویسندگان در حوزه طراحی اشاره می‌کنند که “طراحی همواره بخشی از یک فرآیند بزرگتر بوده است.” در حالی که متعهد شدن به بکارگیری طراحی صنعتی در فرآیند توسعه محصول بسیار آسان است، دستیابی به نتایج مثبت آن بسیار دشوار است. مرور کلیات و جزئیات کلیدی طراحی صنعتی و آشنایی با تأثیرات شگفت انگیزی که این ابزار می‌تواند بر مدیریت یک فعالیت تجاری داشته باشد، نقطه آغازی برای علاقه هر فرد، با هر نقشی در شرکت، برای آشنایی بیشتر با آن خواهد بود.

کلمات کلیدی:

طراحی صنعتی، طراحی مهندسی، طراحی محصول، توسعه محصول، مدیریت توسعه محصول، برنامه ریزی فرآیند

آخرین تاریخ ویرایش:

دی ماه 1400

کاری از آنجلا دوماس

چکیده

طراحی باید به عنوان کلمه‌ای درک شود که هم یک فرآیند و هم یک نتیجه را توصیف می‌کند. این فرآیند تبدیل ایده‌ها به یک خروجی مادی است. کلمه طراحی را می‌توان با مشروعیت در بسیاری از فعالیت‌ها، مانند طراحی یک برنامه فروش یا مالی، طراحی یک سازمان جدید، یا طراحی یک پروژه در خانه مانند ساخت یک قفسه کتاب استفاده کرد. بسیاری از افراد در طول فعالیت‌های روزمره خود، به نوعی یک فرآیند طراحی را دنبال می‌کنند. از دیدگاهی، طراحی گونه‌ای از توانایی‌های طبیعی انسان در کنار سایر قابلیت‌های ذاتی او مانند ارتباط و زبان است.
اصطلاح طراحی صنعتی زمانی استفاده می‌شود که به عنوان بخشی رسمی از فعالیت یک شرکت تجاری برای ایجاد مصنوعات و خلق ثروت اختصاص داده شده باشد. تا پیش از عصر صنعتی، فعالیت طراحی را عموماً صنعتگران بر عهده داشتند؛ با رهگیری سیر تحولات در این عرصه شاید بتوانیم در مورد تخصص و دانشی که افراد فعال در طراحی در دوران پس از عصر صنعتی نیاز دارند، حدس بزنیم.
در عصر کنونی، فعالیت طراحی صنعتی به طور کلی با توسعه محصول در بخش تولید مرتبط است و در اشکال مختلفی از جمله موارد زیر بر این حوزه اثر می‌گذارد:
• خلق محصولاتی که سبکی جدید را معرفی کرده و از آن فراتر می‌روند.
• ادغام و ارائه کاربرد برای فناوری‌های جدید.
• فعالیت‌هایی که باعث ایجاد یا توسعه بازارهای جدید می‌شوند.
• فعالیت‌هایی که باعث تقویت و حفظ ارزش برندها می‌شوند.
طراحی صنعتی بخشی جدانشدنی از نوآوری است و می‌تواند در سه دسته کلی از فعالیت‌های نوآورانه نقش داشته باشد:
• نوآوری در توسعه و بهبود.
• نوآوری در تنوع سبک‌ها و جایگزینی سبک‌ها.
• نوآوری‌های رادیکال و ظرفیت‌های جدید.
شرایط برای نوآوری مؤثر عبارتند از: ارتباطات متقابل و درک خوب؛ پایگاهی از دانش و تجربیات به اشتراک گذاشته شده و توانایی استفاده از دانش ضمنی افراد. این موارد همچنین الزامات ضروری برای طراحی صنعتی مؤثر هستند. در حالی که طراحی صنعتی یک فعالیت تخصصی است، نقش دیگر اعضا نیز در توسعه یک محصول بسیار مهم است. مدیران همواره نقشی حیاتی در حصول اطمینان از استفاده مؤثر از متخصصان داشته‌اند و با متخصصان طراحی صنعتی تفاوتی ندارند. مدیران نقش کلیدی در یکپارچگی پیشبرد فرآیند‌های طراحی صنعتی دارند. آن‌ها باید اطمینان حاصل کنند که ارتباط مؤثری بین طراحان، متخصصان و دیگر اعضای گروه وجود دارد و محیطی قابل اعتماد ایجاد کنند. مدیران باید مطمئن باشند که میان پیشنهاد طراحان و توانایی‌های شرکت برای ساخت و فروش محصول، تناسب خوبی وجود دارد. یک مدیر باید به اندازه کافی در فرآیند توسعه اولیه مشارکت داشته باشد تا بتواند زمان مناسب برای سرمایه‌گذاری بر آن را ارزیابی کند.
البته، فعالیت طراحی دارای یک عنصر خلاقیت است؛ و این بدان معنی است که زمانی که یک فرآیند طراحی آغاز می‌شود، همیشه احتمال یک نتیجه غیرمنتظره وجود خواهد داشت. دانش جدید ساخته می‌شود و می‌تواند به بینش‌های جدید منجر شود و چالش‌هایی را برای مجموعه ذهنی موجود ایجاد کند. این مهارت مدیریت است که برای حفظ ارتباطات خوب و قابل اعتماد لازم است؛ مدیریتی که پروژه را در مسیر خود نگه می‌دارد و در عین حال چشم انداز محدودی را در نظر نمی‌گیرد.
هنگام فکر کردن به تمرین طراحی صنعتی، در نظر گرفتن سطوح ادراکی مختلف مفید است. برخی جنبه‌های گسترده‌ای وجود دارد که باید توسط همه مدیران درک شود؛ این موارد عبارتند از: شناخت دامنه مهارت طراحان صنعتی؛ دانستن اینکه طراحی و خلاقیت در چه جنبه‌هایی با هم تفاوت دارند؛ دانستن اینکه طراحی صنعتی از چه راه‌هایی می‌تواند به پایگاه دانش سازمان کمک کند.
اطلاع از جزئیات بیشتر می‌تواند مفید باشد، اما اگر مدیری مستقیماً پروژه‌های توسعه محصول جدید را راه اندازی می‌کند، اطلاع از این جزئیات ضروری است. این موارد باید شامل دانش کامل از مسائل مدیریت طراحی و درک عملی از مراحل یک فرآیند طراحی باشد، به طوری که بتوان یک برنامه مؤثر ترسیم کرد. همچنین مدیریت بایستی توانایی خوبی در ایجاد انگیزه در دیگران داشته باشد تا در صورت مواجهه با ابهام، بتواند بحران پیش آمده را مدیریت کند.
این میزان از دانش در سراسر سازمان ضروری است. در صورتی که فرآیند طراحی صنعتی به درستی پیاده نشود، می‌تواند به اشتباهات پرهزینه‌ای منجر شود. یکی از دلایل این امر آن است که طراحی صنعتی فعالیتی است که افراد زیادی در سراسر یک سازمان در آن شرکت دارند. هنگامی که طراحی صنعتی به خوبی مدیریت شود، می‌تواند یک فعالیت غنی و با ارزش باشد و سهم قابل توجهی در نوآوری یک شرکت داشته باشد. برای موفقیت در اجرای فرآیند طراحی صنعتی، بررسی موارد زیر ضروری است؛
• یک چارچوب یا خط مشی طراحی صنعتی باید برای هر شرکتی تنظیم شود (نمی‌توان این چارچوب را به طور کامل خریداری کرد.)
• اگر ساختار مناسبی برای مدیریت اجرا وجود ندارد، از یک سیاست یا چارچوب طراحی انتظار موفقیت نداشته باشید.
• اگر شرکت ابزار کافی برای مدیریت یکپارچه اطلاعات را نداشته باشد، از متخصصان طراحی صنعتی انتظار نداشته باشید که نیازهای شرکت را درک کرده باشند.
فهرست مطالب
• تعاریف طراحی و ریشه‌های طراحی صنعتی
• طراحی صنعتی و نوآوری
• نقش دیگر اعضا به غیر از طراحان در طراحی صنعتی
• تأثیرات ساختار سازمان بر طراحی
• ساختار و یکپارچگی طراحی
• هر فرد در شرکت چقدر باید درباره طراحی بداند؟
• یک مکانیسم خوب برای بازنگری و بهبود طراحی
• استفاده از گروه‌های بحث برای ایجاد تفاهم
• معرفی توالی‌های فرآیند طراحی
• موقعیت‌هایی برای استفاده از توالی‌های فرآیند طراحی
• مزایای یادگیری نحوه استفاده از طراحی صنعتی در شرکت شما

تعاریف طراحی و ریشه‌های طراحی صنعتی

طراحی اشیاء قابل لمس به آسانی درک می‌شود، اشیائی مانند اتومبیل، کامپیوتر، لباس، مبلمان، رستوران و مغازه. اکثر مردم از این کلمه هم برای عملکرد و هم برای ظاهر استفاده می‌کنند.
کمتر احتمال دارد که از این کلمه در معنای برنامه ریزی آن استفاده کنیم، که اولین معنایی است که در فرهنگ لغت انگلیسی آکسفورد آمده است، جایی که یک صفحه کامل به معانی مختلف آن اختصاص داده شده است.”یک طرح ذهنی که برای اجرای بعدی در نظر گرفته شده است” یکی از این تعاریف است، تعریفی دیگر “ارائه طرح اولیه برای یک تصویر یا اثر هنری” است. همه معانی فرهنگ لغت برای این کلمه، بیشتر دلالت بر فرآیند دارند تا به اشیاء قابل لمس، و بسیاری از نویسندگان در حوزه طراحی اشاره می‌کنند که “طراحی همواره بخشی از یک فرآیند بزرگتر بوده است.” مطمئناً این تعریف در مورد طراحی صنعتی که بخشی از فرآیند تولید است صادق است. این اختلافات در معانی این کلمه، به این معنی است که طراحی صنعتی در طول زمان به دلیل تغییرات در چارچوب اجتماعی-اقتصادی تغییر کرده است.
“بنابراین تفاوت بین یک الگوساز قرن هفدهمی و یک طراح صنعتی مدرن در بکارگیری خلاقیت در فعالیت‌های‌شان کمتر است تا محدودیت‌های اقتصادی، فناوری و اجتماعی که در آن فعالیت می‌کنند.” اسپارک
جنبه‌های خلاقانه طراحی صنعتی در موارد زیر به خوبی توضیح داده شده است:
“به عنوان مثال، موتور یک دریل برقی ممکن است اساساً مشابه موتور مورد استفاده برای دیگر ابزارهای تولید شده توسط همان شرکت باشد. بنابراین شکل و ترکیب موتور ثابت است. طراح مسئولیت طراحی محفظه (پوشش اطراف موتور) را دارد. شکل محفظه نه تنها کاربرد دستگاه را معرفی می‌کند بلکه باید مکانیسم داخلی و هدف و ویژگی عملیات حفاری را نیز بیان کند. به عنوان هنرمند در صنعت، طراح باید مراقب باشد که هم فرم و هم مواد، این الزامات را برآورده کنند. خود عملکرد از این ملاحظات زیبایی شناختی خالی نیست: بخشی از عملکرد هر ابزار این است که شبیه آنچه باید باشد به نظر برسد.” کاپلان، ص 126 – 127.
در اینجا مهم است که در نظر بگیریم چه چیزی طراحی صنعتی را از طراحی مهندسی جدا می‌کند. متن بالا ما را قادر می‌سازد تا به برخی از تفاوت‌ها فکر کنیم و نشان می‌دهد که احتمالاً همپوشانی بین این دو وجود دارد. طراحان مهندسی، موتوری را برای دریل برقی تصور می‌کردند، بنابراین می‌توانیم مشاهده کنیم که ارتباط بین این دو ممکن است سودمند باشد. گستره طراحی مهندسی را می‌توان به شرح زیر توصیف کرد:
توسعه یک محصول از مفهوم فنی آن تا طراحی جزئیات، و طراحی فرآیندهای ساخت و ابزارهای مربوطه.
طراحی صنعتی را می‌توان به عنوان بخشی از طراحی مهندسی یا به صورت موازی با طراحی مهندسی در نظر گرفت. با این حال، زمانی که فعالیت طراحی صنعتی درگیر دغدغه‌های زیبایی‌شناختی و ظاهری یک محصول باشد، می‌توان آن را به موازات فعالیت بازاریابی و برند سازی در نظر گرفت. در اینجا پاسخ درست یا غلط وجود ندارد، اما این موضوع مهمی است زیرا ابهامات و سوء تفاهم‌های زیادی وجود دارد. این سوء تفاهم‌ها باعث استفاده ناکارآمد از طراحی صنعتی می‌شود.
ما نمی‌توانیم به خصوصیات طراحی صنعتی و طراحی مهندسی برای فهرست‌بندی تفاوت‌های آن‌ها تکیه کنیم. یکی از دلایل این امر متفاوت در نحوه آموزش آن‌ها است که رویکردها یا طرز فکرهای نسبتا متفاوتی را ایجاد می‌کند. مهندسی در درجه اول به عنوان یک علم تدریس می‌شود، در حالی که طراحی صنعتی در درجه اول به عنوان یک هنر تدریس می‌شود. زیربنای فلسفی آن‌ها کاملاً متضاد است. یکی از مفسران آموزش، مهندسان را به عنوان “آموزش دانشمندان برای تحقیق در مورد مسائل مهندسی” توصیف کرده است. او ترجیح می‌دهد مهندسان را به عنوان افرادی “درگیر با طراحی مصنوعات” ببیند. با این حال، دسته بندی میان این دو مفهوم به اندازه کافی ملموس است به طوری که اگر شرکت‌ها و مدیران آن‌ها می‌خواهند نتایج خوبی را تضمین کنند، باید تفاوت‌های بین این دو را مدیریت کنند.
درک اینکه چگونه استفاده از طراحی صنعتی برای اولین بار در تولید به شیوه مدرن بکار گرفته شد مفید است، زیرا با این آگاهی می‌توانیم چگونگی تبدیل این تخصص به آنچه هست را درک کنیم. فلسفه آموزشی که زیربنای طراحی صنعتی است در اصل آلمانی است و در مدرسه باهاوس در اوایل دهه 1920 توسعه یافت. عمل طراحی صنعتی در پاسخ به یک مشکل تجاری که شرکت‌های آمریکایی در دهه 30 با آن مواجه بودند رشد کرد. مقاله‌ای در مجله فورچن فوریه 1934 این موضوع را به خوبی نشان می‌دهد:
“به عنوان یک پدیده، طراح صنعتی به وجود آمد تا تولید انبوه را به جایی رساند، که صنایع یکی پس از دیگری بدون بهره‌مندی از طراحی مهندسی، محصولات خود را با تولیدکنندگان دیگر مطابقت دهند و در نتیجه بازار را پر کنند.”
در واقع، موفقیت طراحی صنعتی به توانایی آن در کمک به تولیدکننده برای متمایز کردن محصول خود، زمانی که فناوری آن محصول تازگی خود را از دست داده بود، بستگی داشت. و شکلی از نوآوری محصول و بازار را ایجاد کرد که قبلاً ناشناخته بود.

طراحی صنعتی و نوآوری

طراحی صنعتی نهایتاً بخشی از نوآوری است. همان طور که در بالا ذکر شد، طراحی صنعتی مهم‌ترین سهم خود را در تمایز محصولات مشابه با متفاوت جلوه دادن آن‌ها در رنگ و ظاهر، یا با تقویت جزئیات و ویژگی‌های اضافی آن‌ها انجام می‌دهد. در نوآوری‌های رادیکال‌تر که در آن‌ها فناوری‌های جدید دخالت دارند، طراحی صنعتی معمولاً نقش محوری کمتری دارد؛ زیرا نوآوری توسط عملکرد محصول جدید ارائه می‌شود. البته مواردی که فناوری جدید باید برای مصرف کنندگان خوشایندتر شود، مجدداً نقش طراحی صنعتی در مرکز توجه قرار می‌گیرد. نمونه‌ای از چنین محصولاتی در حوزه‌های فناوری پزشکی دیده می‌شود، در جایی که بیماران نیاز به اعتماد به ماشین‌ها و روش‌های جدید دارند.
اگر به سهم عمده طراحی صنعتی توجه کنید، با نمونه‌هایی از جمله افزایش تنوع در لپ‌تاپ‌ها و افزایش تعداد لوازم الکترونیکی مصرفی کوچک برای خانه‌ها مواجه می‌شوید، جایی که رنگ و ظاهر در حال تبدیل شدن به وجه تمایز محصولات هستند. همه این تلاش‌ها، تنوع بازار و در نتیجه گزینه‌های انتخاب برای مصرف کننده را افزایش می‌دهند؛ ولی یک بخش واقعاً جدید را در بازار ایجاد نمی‌کنند. با این حال، یک محصول استثنا که به این موفقیت دست یافت، محصول “اولین سونی من” بود. این محصول در واقع یک بسته بندی جدید برای محصولات سونی ویژه کودکان خردسال بود. واکمن سونی در رنگ‌های روشن با کنترل‌های بزرگتر و قوی‌تر بازسازی شد. این تغییر بازار جدیدی را در محصولات شخصی الکترونیکی ویژه کودکان خردسال ایجاد کرد.
به این ترتیب، استفاده از طراحی صنعتی به عملکرد اقتصادی کمک می‌کند و شرکت‌ها، سرمایه گذاران و دولت‌ها باید اهمیت سرمایه گذاری در بخش طراحی صنعتی را برای فرآیند نوآوری درک کنند. هزینه‌های طراحی در قالب هزینه‌های تحقیق و توسعه به‌عنوان یک سرمایه‌گذاری استراتژیک برای شرکت‌ها طبقه بندی می‌شوند، با این حال، فقدان تکنیک‌های ماهرانه در صرف هزینه‌های طراحی، اغلب سرمایه‌گذاری در این بخش را متوقف می‌کند. تکنیک‌های ارزیابی پروژه و مسائل مربوط به رویه‌های مالی و حسابداری، نیاز به تحلیل‌های دقیقی دارند. برای مثال، تکنیک‌های مالی که برای ارزش‌گذاری گزینه‌ها در بازارهای مالی استفاده می‌شوند، به ندرت در زمینه‌های کلان به کار می‌روند. مزایای هزینه‌های طراحی به طور سیستماتیک در بین شرکت‌ها و در نتیجه کل اقتصاد کم ارزش‌تر تلقی می‌شود.
تصمیم گیری در مورد توسعه محصول جدید اغلب در سطح هیئت مدیره در شرکت‌ها گرفته می‌شود. اما بسیاری از مدیران فاقد دانش طراحی صنعتی هستند و این امر ایجاد یک دیدگاه مشترک از استراتژی محصول جدید را به ویژه در بین مدیران با پیشینه‌های متفاوت دشوار می‌کند. در واقع، نیاز به یکپارچه سازی دانش، عموماً مورد تاکید قرار نمی‌گیرد و در نتیجه اغلب استراتژی بهینه اتخاذ نمی‌گردد.

نقش دیگر اعضا به غیر از طراحان در طراحی صنعتی

یک محیط نوآوری مؤثر، شامل سیستم‌ها و تکنیک‌های ارتباطی متقابل با کارکردی خوب برای به اشتراک گذاشتن و ارزیابی دانش و تجربیات است. همچنین، یک روش رسمی برای ایجاد امکان پیشرفت پروژه‌ها از مفهوم اولیه تا تکمیل نهایی، حذف به موقع پروژه‌هایی است که نمره کافی را کسب نمی‌کنند. طراحی صنعتی به عنوان بخشی از نوآوری نیازمند همین شرایط است. در نظر گرفتن طراحی صنعتی به عنوان یک عنصر جداگانه در شرکت اشتباه است. مثل این است که تصور کنیم دغدغه پول در یک شرکت فقط متعلق به کارکنان بخش مالی و حسابداری است. هماهنگی میان طراحان متخصص و سایر الزامات محصول، یک مسئولیت کلیدی در مدیریت شرکت است. مدیریت باید اطمینان حاصل کند که میان آنچه توسط طراحان صنعتی پیشنهاد می‌شود و توانایی‌های شرکت برای ساخت و فروش محصول، تناسب خوبی وجود دارد. بنابراین به طور همزمان هم طراحان باید در نظر گرفته شوند و هم تولیدکنندگان و بازاریابان مورد توجه قرار گیرند. هر کدام از این واحدها یک واقعیت متفاوت، اما به یک اندازه نیازها و شرایط مؤثری دارند.
“ما معتقدیم که در واقع بیش از دو واقعیت متمایز طراحی در بیشتر سازمان‌ها وجود دارد. طراحان مهندسی، طراحان صنعتی، و دیگر افراد مانند ارگونومیست‌ها یا مهندسان فاکتورهای انسانی. همچنین افراد دیگری از جمله افرادی از گروه بازاریابی و تولید (یا عملیات)، و مهمتر از همه، افرادی در مدیریت سیستم وجود دارند که در فرآیند توسعه محصول جدید درگیر هستند. هر کدام از این افراد دیدگاه متفاوتی از ماهیت، هدف و ارزش طراحی را ارائه می‌دهند.” دوماس و مینتزبرگ 91.

تأثیرات ساختار سازمان بر طراحی

ما باید یکپارچگی در واقعیت‌های مختلف طراحی را بهبود بخشیم، اما ساختار اکثر شرکت‌ها در رابطه با طراحی صنعتی این کار را بسیار دشوار می‌کند.
اگر طراحی صنعتی به عنوانی یکی از مسئولیت‌های تیم بازاریابی در نظر گرفته شود و تیم بازاریابی خدمات خلاقانه یک مشاور طراحی صنعتی را برای یک پروژه خاص خریداری کند، ما این ساختار را کاملاً متفاوت از زمانی در نظر خواهیم گرفت که طراحی صنعتی بخشی از مسئولیت‌های گروه تولید باشد و ما گروهی از مهندسانی داشته باشیم که در یک استودیوی کوچک کار می‌کنند و طراحی محصول را به صورت روزانه انجام می‌دهند.
سه شکل ساختاری اصلی برای فرآیند طراحی وجود دارد، یکی جایی است که تنها یک واحد، کنترل فرآیند طراحی را در دست دارد، دیگری جایی است که فرآیند طراحی، توسط چند واحد جداگانه که معمولاً واحدهای طراحی صنعتی و مهندسی هستند، صورت می‌گیرد، و سومی جایی است که یکی از این واحدهای جداگانه بر دیگری غالب است. ساختار چهارمی نیز وجود دارد، که اگرچه اغلب دیده نمی‌شود، جایی است که واحدها، به عنوان مثال واحدهای بازاریابی و تحقیق و توسعه، کنترل طراحی را به اشتراک می‌گذارند.
در دسته دوم، واحدهای جداگانه طراحی اغلب در صنایعی با طراحی‌های پرچمدار یافت می‌شوند، که محصولاتی بالغ هستند که دوره جذابیت آن‌ها تثبیت شده است به طوری که تولیدکنندگان تنها سعی دارند تا اجزای آن‌ها را استاندارد کنند؛ خودکار، خودرو، دستگاه نمایش ویدئو و به طور ویژه لپ‌تاپ از این دسته محصولات هستند. در چنین محصولاتی ساختار محصول به حوزه وظایف واحدهای مختلف طراحی تجزیه می‌شود. با این کار، مدیریت یک سری تغییرات برای زیباتر کردن یک برند یا محصول ساده‌تر می‌شود. حوزه طراحی صنعتی و طراحی خودرو یک مثال خوب از این نوع مدیریت است؛ ساختارهای اساسی در این طرح‌ها ثابت می‌ماند و طراحان بخش‌های مختلف می‌دانند که از یکدیگر چه انتظارهایی باید داشته باشند؛ بنابراین می‌توانند کار خود را تا حد زیادی در انزوا ادامه دهند. در نتیجه می‌توانند تخصص‌های خود را افزایش دهند و واقعیت طراحی خاص خود را دوباره تقویت کنند.
این مدل اغلب برای طراحان و مدیران بسیار آرامش بخش است، اما مدلی نیست که نوآوری واقعی را تشویق کند. نوآوری تمایل دارد از دودکش‌های جداگانه بیرون بیاید. با این وجود، این شکل از ساختار فرآیند طراحی، شرکت‌های بسیار موفقی را ایجاد کرده است و نباید از آن غفلت شود.
در گذشته، زمانی که ایرادات این مدل برای اولین بار شناسایی شد، برخی از شرکت‌ها یک ساختار جایگزین را امتحان کردند. به این صورت که مهمترین جنبه طراحی مشخص شده و بیشترین قدرت در تصمیم گیری‌ها به گروهی که مسئولیت این وجه را بر عهده دارد واگذار می‌گردد. برای مدتی فورد سعی کرد نقش غالب در فرآیند‌های طراحی صنعتی را بر عهده طراحان صنعتی، یا سبک‌شناسان که اغلب در صنعت خودرو شناخته می‌شوند، قرار دهد، و طرح اولیه را با سایر طراحان مهندسی، که باید با آن هماهنگ شوند، توسعه دهد. با این حال، وضعیت معکوس به طور معمول بیشتر دیده می‌شود، جایی که مهندسان بر فرآیند تسلط دارند و خدمات طراحی صنعتی خریداری می‌شود تا محصول مهندسان را در نوعی پوسته زیبا بپیچند که تضمین می‌کند همه چیز جذاب و “کاربر پسند” باشد.
در حالت تعادل، مسلط کردن یک گروه طراحی بر دیگری، واقعیت طراحی را نامتعادل می‌کند، و بنابراین بعید است که یک مدل پایدار برای موفقیت باشد. این یک شکل ساختاری است که بهتر است از آن اجتناب شود، زیرا با آشکار شدن مشکلات در طراحی اولیه، تنها چاره این است که آن‌ها را برای طراحی مجدد به عقب برگردانیم که به ناچار منجر به تاخیرهای پرهزینه می‌شود.

ساختار و یکپارچگی طراحی

از آنجایی که جریان کلی در تمام صنایع به سمت ساختارهای ساده‌تر، با سلسله مراتب کمتر و تأکید بر کار تیمی و متقابل می‌باشد، ظرفیت یکپارچه سازی طراحی صنعتی وجود دارد. برای دستیابی به یکپارچگی، در نظر گرفتن ساختار طراحی تعاملی، ضرورت می‌یابد. در این شرایط، ساختار اساسی شرکت کمتر تأثیرگذار است؛ زیرا یک ماهیت طراحی، همه عملکردها را در بر می‌گیرد. در این ماهیت طراحی، متخصصان طراحی صنعتی به دلیل قابلیت‌های خاص خود مورد احترام هستند و به نوبه خود، این متخصصان به تخصص طراحی مدیران کل احترام می‌گذارند. در واقع، این مدیران هستند که طراحان عملی محصولات متناسب با بازار هستند.
در این ماهیت طراحی، طراحی به عنوان یک فعالیت خاص که توسط یک فرد یا واحد خاصی انجام می‌شود شناخته نمی‌شود. بلکه بیشتر به عنوان ساختاری شبیه به یک چتر توصیف می‌شود. در مرکز چتر، فعالیت‌های تخصصی طراحی، واحدهای طراحی صنعتی و مهندسی قرار دارد و از آنجایی که این موارد بیشتر به چشم می‌آیند، می‌توان از آن‌ها به عنوان “طراحی بصری” یاد کرد. در کنار این موارد، واحدهای بازاریابی و تولید که نیازهای فرآیندهای تولید و مشتریان را به هم مرتبط می‌کنند، در زیر چتر جای دارند. مدیر کل، که وظیفه او اطمینان از سطوح مناسب همکاری بین واحدهای تخصصی مختلف و ایجاد تناسب در تمام ابعاد محصول، فرآیند و محتوا است، همه این واحدها را در کنار هم نگه می‌دارد. تمام این فعالیت‌ها که مدیران در جریان تصمیم‌گیری‌های خود در مورد طراحی انجام می‌دهند را می‌توان “طراحی ساکت” نامید.

نمایش چتر طراحی